Sjećanje na Patrijarha Pavla

15. novembra 2009.godine u Vojno-medicinskoj akademiji u Beogradu preminuo je “veliki duhovnik, asketa i sjajan besjednik” prvosveštenik koji je svakodnevno, “kad crkvena pravila dozvoljavaju, prinosio beskrvnu žrtvu (služio svetu Liturgiju) za spas srpskoga roda.”
Stari asketa bio je nadahnuće mnogima.
U oktobru 1991. Željko Ražnjatović Arkan, ubijeni gospodar odreda zla pod imenom ‘Srpska dobrovoljačka garda’ kaže: “Nama je vrhovni komandant patrijarh Pavle”.

Bio je na čelu Srpske pravoslavne crkve u vrlo teškim vremenima za srpski narod. Srpski narod, izbezumljen od straha da će muslimani Bošnjaci, iz čista mira i ničim izazvani, stvoriti islamsku državu, krenuli su u agresorski genocidni pohod nad Bošnjacima muslimanima i Hrvatima u BiH. U tim teškim vremenima za Srbe, sa toliko posla za obaviti po istočnoj Bosni, u Hercegovini, u samom Sarajevu, u Banja Luci, Prijedoru, Kozarcu i logorima Manjača, Omarska, Keraterm, u Srebrenici i diljem Bosne, SPC, na čijem čelu se nalazio stari asketa, je bila uz svoj narod, svoju vojsku, dajući im moral za sve herojske podvige koje su uradili u ovom periodu koji će se dugo opjevavati u srpskoj epici, uz gusle naravno, baladama i turbo- folk uracima, i spominjati u poznatoj, objektivnoj i naučnoj, srpskoj historiografiji, kao  vrijeme velikih podviga junačkog pravoslavnog srpskog naroda koji radi ostvarenja sna o jednoj, svesrpskoj državi, na braniku odbrane kršćanstva od pomahnitalih Alijinih mudžahedina pod zastavom džihada, učiniše tolike “časne akte genocida i ratnih zločina”. Da, srpski narod i vojska, u tim teškim vremenima odbrambenog srpskog rata, nisu bili sami. Tu je bila njena SPC i njen vođa,te mnogobrojni ugledni crkveni ljudi, poput vladike Vasilije Kačavende, Atanasija, Amfilohija, koji su se posebno istakli u odbrani srpskih vrijednosti u ovom zadnjem napadu na srpski narod i srpstvo.

“Posebnu pažnju srpskom narodu i vojsci tokom čitavog ratnog vremena posvetila je Srpska pravoslavna crkva, koja je tražila načina da pomogne ugroženim borcima i da na susretima sa najvišim predstavnicima Vojske i državnih organa posreduje i pokuša usmjeriti aktivnost srpskih rodoljuba ka jedinstvenom cilju. Crkveni velikodostojnici na čelu sa njegovom svetosti, Patrijarhom Srpskim, gospodinom Pavlom, bili su u stalnoj misionarskoj akciji motivisanja boraca i stanovništva za borbu…”

(Izvor “Rat bez jedinstvenog programa i cilja”  pukovnika Milovana Milutinović, objavljenog u naučnom zborniku “Jagnje Božije i zvijer iz bezdana”)

Jer Srbi su se samo branili- to je bilo jasno  svakom pametnom čovjeku koji je živio u tom vremenu u Bosni. Stari asketa Pavle novinarki američkog lista Vašar taštine (Vanity fair) kaže:
“Kćeri, ako me pitate da li Srbi u Bosni treba da dignu ruke od svega što su radili za vreme svog življenja tamo, šta vam ja mogu reći? Da li ja mislim da se pošten čovek treba predati napadačima? Ako je to izbor, onda vam moram reći da bih i ja morao biti kao političari koji misle da se Srbi moraju boriti, sada kao nikad dosad, da spasu ne samo crkvu već i sebe same”, propoveda “svetac koji hoda”.

Bio je Pavle i političar i ideolog, i kao pravi Srbin – crtao granice.
“Novo, dopunjeno Načertanije mora postaviti jasne i nedvosmislene granice nove srpske države i mora odbraniti naš narod koji živi u drugim državama”, deo je uvodnika 1991. u Pavlovom glasilu Glas Crkve, kada on prvi put otvoreno podržava stvaranje velike Srbije.

Nije stari asketa priznavao međunarodno priznate granice BiH. Najzad ti međunarodni gubitnici- sve su to neprijatelji srpskog naroda. A svjedočenja o zločinima i silovanjima muslimanki –  i to je bila propaganda. Ne bi to Srbi radili nikada, Srbi koje su odgojili ljudi poput starog askete Pavleta i sličnih Pavletu. Helem hiljade priznatih i potvrđenih svjedočenja, kasnija priznanja srpskih zločinaca, osude pred mnogobrojnim sudovima – sve je to sitnica. Nešto nevrijedno pažnje, nešto što baš nije uvjerljivo za stado patrijarha Pavla.

“Pavle je januara 1992. objavio da crkva i srpski narod nikada nisu priznavali “avnojevske granice i da ničije nagodbe ne obavezuju narod kao celinu, bez njegove saglasnosti i bez blagoslova njegove matere pravoslavne srpske crkve”, a u decembru nepozvan saopštio da “nije bilo masovnog silovanja Muslimanki u Bosni od strane Srba”, te da su to “optužbe fabrikovane u službi nečasne ratne propagande protiv srpskog naroda”.”                                                           (Patrijarh Pavle: crveno i crno, MONITOR, maj 2006)

 

Prelazak s riječi na djela označio je patrijarh Pavle, kada je u Prebilovcima, u avgustu ’91. godine, pozvao 30.000 vjernika u borbu: “Ako je božja volja da vodimo rat, svaki Srbin mora viteški i herojski boriti vjeran istorijskom duhu srpskog naroda”.                                                                                                       (http://www.pssmagazin.com/text/citaj/2369/12)

U maju 1993. godine SPC je blagoslovila rezultate referenduma na okupiranim područjima BiH koje je svet odbacio, ali  Pavle nikada nije prokleo genocid Bošnjaka i rušitelje više od hiljadu njihovih bogomolja. Pavle je ovlastio Miloševića da u Dejtonu u njegovo ime podeli bosanski ratni plen, a u aprilu 2005. u Stejt dipartmentu nisu mogli da veruju da im Pavle nudi pregovore o Kosovu mimo vlade Srbije.

Konstanta istupanja Patrijarha Pavla svih ovih ratnih i poratnih godina je bila i ostala da Srbi nisu agresori nego branioci svojih života i ognjišta, a da se crkva nije miješala u politiku a kamoli svrstavala na nečiju stranu a posebice Miloševićevu: “… Crkva nikada nije bila ni za, ni protiv njega. Milošević bi hteo sve, pa i crkvu da okrene u svoju korist. Moja dužnost kao vernika je da branim istinu…” Intervju za Free Serbia – vesti od 26. 07. 1999 god.

Izjavom: “Zlo uvek napada i dobro mora da se brani. Kain uvek gleda da ubije Avelja i Avelj mora da se brani. Odbrana, dakle, od nasilja zlih, odbrana svog života od zločinaca, života i mira svojih bližnjih, granice su koje označavaju pravedan rat “. (Pravoslavlje, br. 593, 1991) ohrabrio je nacionalističke vođe da osvajačke teriorijalne pretenzije spram Hrvatske i BiH umotaju u plašt patriotske retorike o pravu na odbranu ugroženog srpstva. Nikada, niti jednom riječju nije osudio srpsko divljanje u Bosni i Hrvatskoj, nikada zbog toga nije upro prstom u Miloševića (kritikovao ga je jedino što nije uspio da ostvari projekt “Velike Srbije ” i što crkvi nije dao mjesto u društvu koje je svojevremeno obećavao), ni riječi pomena o zločinima Bokanovih, Šešeljevih, Arkanovih i inih četnika.

Cijenjeni beogradski intelektualac gospodin Bogdan Bogdanović u jednom intervjuu podsjeća na Pavlovu opasku po kojoj “Srbi samo malo granatiraju Sarajevo”, i na taj cinizam odgovora “…Ne može se malo biti trudan, ili jesi ili nisi…” To malo za Pavla bilo je samo 4 godine opsade, preko 2 miliona ispaljenih projektila iz preko 600 teških cijevi, i preko 12.000 ubijenih civila od čega ogroman broj otpada na djecu.

(“O SPC ili o transepohalnom fenomenu svetosavskog etnocentrizma”, A. Jasika, Ferhadija.com)

 

I da ne komentarišemo dalje – patrijarhPavle se sam opisuje u sljedećim komentarima:

“Jasno je da drugog puta nije bilo. Tako je sada i nama nametnut rat. Zato je taj naš rat pravedan jer je odbrambeni. Ne napadački ni osvajački.”                                                                                                                                                    (Patrijarh Pavle, Duga 10-23 april 1999.)

“Smatramo da je najbolji odnos između države i crkve onaj koji je već bivao i pre, to je simfonija – saglasnost između države, odnosno društva i crkve.”                                                                                                                                        (intervju patrijarha Pavla, Danas, 5-7. januara 2002.)

“Crkva je tokom cele svoje istorije, uključujući i XX vek, morala da ostavi po strani svoje primarne dužnosti, kako bi se aktivno uključila u borbu za ujedinjenje srpstva, u kojoj je sveštenik morao da bude i učitelj, i sudija, i da uzme pušku da brani sebe i svoju porodicu.”                                                                                                                                                   (intervju patrijarha Pavla, Danas, 5.-7. januar 2001.)

“…Kosovo nam je drugo ime za najviša načela, za istinu i pravdu, za poredak i pravo, a Kosovski zavet nam je primenjeni Novi Zavet. Zato je pitanje Kosovo i Metohija neodvojivo od pitanja Srbije i sudbine srpskog naroda…”                                                                                                                                                                                    (Poruka Patrijarha Pavla, u Pravoslavlju,  od 15. marta 2007.)

“Srbi ne mogu da žive sa Hrvatima ni u kakvoj državi. Ni u kakvoj Hrvatskoj.”                                                                  (Patrijarh Pavle u pismu lordu Karingtonu, avgusta 1991.)

 

I nakon svega, poslije svega zla, Pavle je nastavio da se istrajno bori za pravoslavne junake:

“Pristrasnost” Haškog tribunala

Šezdeset srpskih intelektualaca, medju kojima i 14 članova SANU i patrijarh Pavle, zatražili su povlačenje optužnice Haškog tribunala protiv Radovana Karadžića. U javnoj deklaraciji ova grupa intelektualaca optuzila je Haški tribunal za pristrasnost i isti okvalifikovala kao “instrument čija je osnovna funkcija proganjanje Srba”, a pritiske na Karadžića kao napade “uperene protiv čitavog srpskog naroda”. Rat u bivšoj Jugoslaviji izazvali su Franjo Tuđman i Alija Izetbegović, tvrdi se u deklaraciji. “Veze koje ujedinjuju Karadžića i njegov narod”, naglašavaju potpisnici, “njegova privrženost odbrani Srba, dokazi su da je put koji je on odabrao najbolji”! Deklaracija je upućena Savetu bezbednosti UN, svim ambasadama UN u Ženevi i vodecim svetskim medijima. (http://www.yurope.com/zines/republika/arhiva/97/175/175_4.HTM)

Kad je, u aprilu 1995. godine, Međunarodni sud pokrenuo tužbu protiv Radovana Karadžica za ratne zločine, patrijarh se demonstrativno stavio u zaštitu vođe bosanskih Srba, a protiv Slobodana Miloševića. “Bolje je umreti, nego naše duše ogrešiti”, poručio je Pavle.                                                                                (http://www.pssmagazin.com/text/citaj/2369/12)

U ratu je bio uz srpski narod i vojsku, u miru se borio i zalagao za junake iz tog rata, te za njihove porodice. Nikad se nije izvinuo za ono što su ti junaci uradili po Bosni i Hrvatskoj, niti se sjetio osuditi genocid i pokušaj uništenja jednog naroda. Nije se sjetio ni sve one iz redova SPC, koji su otvoreno podržavali agresore, ratne zločince, koji su i sami učestvovali u ratnim zločinima makar prekoriti, kritikovati ili smijeniti…
I šta reći na kraju, nego sljedeće: “Veliki duhovnik, asketa i sjajan besjednik” prvosveštenik  koji je svakodnevno , “kad crkvena pravila dozvoljavaju, prinosio beskrvnu žrtvu (služio svetu Liturgiju) za spas srpskoga roda.”

 

Pripremio: Crni Leptir
Obrada: IslamBosna.ba