Gideon Levy: Zakašnjela antiratna pisma su kukavička osuda moralnog kodeksa Izraela
IslamBosna.ba – Sva protestna pisma protiv rata zaslužuju priznanje, čak i ako su zakašnjela i kukavička. Međutim, ostavljaju utisak da samo 59 ljudi pati u Pojasu Gaze. Nema spomena o 50.000 mrtvih niti o desetinama hiljada siročadi, ranjenih i osakaćenih, niti o dva miliona palestinskih izbjeglica i siromašnih. Kao da su samo 59 izraelskih zarobljenika, živih ili mrtvih, oni čija je krv sveta, a njihova sloboda važnija od svega.
Tako piše Gideon Levy u svojoj kolumni za list Haaretz, objašnjavajući da bi neko ko čita ova, naizgled hrabra, protestna pisma mogao pomisliti da su zarobljenici jedine žrtve rata. Suočit će se s iskrivljenim i selektivnim moralnim standardima izraelskog društva, jer užasna implicitna poruka glasi: ako se zarobljenici oslobode i premijer Benjamin Netanjahu smijeni s funkcije, krvoproliće u Gazi će se nastaviti bez prepreka, jer je rat, na kraju krajeva, opravdan.
“Iako mnogi hvale ova pisma, njihovu navodnu hrabrost i civilizirani pristup, one izazivaju užas. Nijedno od njih ne poziva na zaustavljanje rata zbog zločina protiv čovječnosti počinjenih tokom njega, niti zbog ponižavanja ljudskog dostojanstva. Kao da je sudbina zarobljenika jedina koja bi trebala pokrenuti svakog Izraelca i svakog čovjeka, dok se potpuno zanemaruje patnja više od dva miliona drugih ljudi,” piše autor.
“Iako svaki narod prije svega treba da se bavi vlastitim interesima, potpuno ignorisanje drugih žrtava – žrtava koje su stvorene njenim djelovanjem – krajnje je obeshrabrujuće. To bi trebalo spriječiti svakog čovjeka sa savješću da potpiše ovakva pisma.”
Kategorizacija patnje
Levy je istakao da su neka pisma samo prividno pokazala brigu za žrtve Gaze. Piloti su neodređeno spominjali “nevine civile” bez jasnog navođenja o kome se radi, dok su se pisci pokazali nešto hrabrijima govoreći o “neproporcionalnoj šteti nanesenoj stanovnicima Gaze”, pa čak i o “užasnoj šteti nanesenoj nemoćnim ljudima”. Međutim, čak i u ovim slučajevima ostaje jasno da je glavni motiv za pozive na okončanje rata sudbina zarobljenika.
Autor je podsjetio da su ova pisma potpisale dvije hiljade rezervista iz padobranskih i pješadijskih jedinica, 1700 iz oklopnih snaga, 1055 pilota i zračnih posada, te čak 200 rezervista iz elitnog programa obuke “Talpiot”. Međutim, visoki vojni lideri zaprijetili su otpuštanjem protestanata, čime su nepotrebno dodali dramatičan ton protestu koji je već bio skroman.
Tada su se umjetnici, arhitekti i ljekari iznenada probudili nakon više od godinu i po dana užasa i šutnje. Svi su pisali u stilu “kopiraj-zalijepi” pisma poput: ‘Zaustavite rat da spasite zarobljenike,’ potpuno svjesni da bi mnogi potpisnici odustali da su palestinske žrtve stavljene u prvi plan.
Istina je da su u pravu kada kažu da rat treba završiti kako bi se spasili zarobljenici, ali to ne može biti jedini, a kamoli glavni razlog. Rat mora prestati zbog onoga što nanosi više od dva miliona Palestinaca, od kojih je velika većina nevinih i nenaoružanih, bez potrebe za kategorizacijom patnje ili poređenjem jednog oblika boli s drugim.
Levy zaključuje da su zarobljenici i njihove porodice u nevjerovatnoj patnji koja mora odmah prestati. Međutim, naglašava da se mora podići glas s jednakom snagom protiv ubijanja novinara i medicinskih radnika (posebno pohvaljujući ljekare), protiv bombardovanja bolnica i škola, protiv iskorjenjivanja čitavih zajednica i protiv sveopćeg uništenja koje vojska nanosi tom području.
Izvor: Al Jazeera
Prijevod i obrada: IslamBosna.ba
