Cilj je prvenstveno – gospodarenje prirodnim resursima muslimanskog svijeta, smatra on. Hafizović je kao uvodničar na današnjoj redovnoj sesiji nezavisnih intelektualaca “Krug 99″ u Sarajevu o temi “Arapsko proljeće – izvori i protivrječnosti?” rekao da je još 2004. sastanak zemalja G-8 otkrio novu strategiju u vezi s Bliskim Istokom, a američki predsjednik Džordž Buš se pojavio kao glasnogovornik projekta čiji je skriveni kod, po Hafizoviću – “do novog bliskoistočnog poretka kroz haos”.
Akademika na takvu misao između ostalog navodi činjenica da je “arapsko proljeće” zahvatilo samo neke muslimanske zemlje, a poštedjelo one iz kojih je trebalo “da se zakuha” kad bi to zaista bio projekt muslimanskog naroda – Tunižana, Libijaca, Egipćana, Sirijaca i drugih, zbog najdrastičnijih kršenja ljudskih prava i despotskih režima protivnih interesima vlastitog naroda.
“Proljeće” je u islamskom svijetu zaista zapuhalo, ali je ekspresno ugušeno, u krvi, u naftonosnoj istočnoj provinciji Saudijske Arabije, gdje šiitska tegleća radna snaga trpi što drugi, prije svega u Rijadu i Džedi, ubiru plodove njenog truda na naftnim poljima. Bio je to mirni bunt nenaoružanih protestnika, kao i u Bahreinu, gdje je također ekspresno ugušena pobuna, za tri-četiri dana.
Ovi događaji praćeni su šutnjom zapadnih medija, pa i Al Jazzire, navodi Hafizović. S druge strane, buknulo je u Tunisu kao kolateralnoj šteti po Hafizovićevom mišljenju, u Egiptu je Mubarak žrtvovan kao šahovska “kraljica”, a u Siriji, zemlji koja ovih dana teško krvari, užasni i brutalni događaji prethode namjeravanom zaustavljanju napredovanja Irana, uključujući i njegov nuklearni program.
Zapadnoevropskim imperijalistima saveznici su bogate zemlje muslimanskog svijeta, kao i Izrael, te će nastojati zadržavati to savezništvo sve dok mogu imati politički uticaj u ostalom muslimanskom svijetu, kaže Hafizović. Što se tiče Libije i njenog doskorašnjeg vladara Moamera Gadafija, on je brutalno smaknut kad je od najrazvijenijih zapadnih zemalja zatražio naplatu njihovih dugova za naftu, koji se procjenjuje na 200 milijardi dolara, te zaprijetio ugovorima o koncesionoj naftnoj eksploataciji s drugim zemljama. Gadafi je osim toga planirao uvođenje nove afričke monete, nezavisne od dolara i eura, što je bio “smrtni grijeh” zbog kojeg je morao pasti, zaključuje akademik Hafizović.
(FENA)