Mogući scenario novog krstaškog pohoda (Umberto Eko)

Napad se sastojao u krstaškim pohodima, čiji rezultati su nam poznati. Jedini krstaški pohod koji je urodio plodom, s instalacijom Franaka na Bliski Istok, jeste prvi. Manje od vijeka kasnije, Jerusalim je ponovo pao u ruke muslimana i, tokom jednog i po vijeka, pokrenuto je 7 drugih krstaških pohoda, koji nisu ništa riješili.

Jedini vojni pohod koji je dao rezultate bila je španska Rekonkvista, međutim, to nije bila prekookeanska ekspedicija, već jedan vid nacionalne reunifikacije, koja nije eliminisala konfrontaciju između dva svijeta, nego je samo pomjerila njene granice. Kada je u pitanju zadržavanje, zaustavili smo Turke ispred Beča, pobijedili smo u bici kod Lepena i konstruisali kule na obali za pratnju saracenskih pirata. Turci nisu osvojili Evropu, ali je hostilitet preživio.

Zatim je Zapad kolonizirao oslabljeni Istok. Ova operacija je uistinu uspijela kao pohod, dok rezultate konstatujemo tek danas. Konfrontacija nije eliminisana već izoštrena.

U slučaju da sukob poprimi frontalnu formu kao u prošlosti, šta bi bilo drugačije danas? U vremenu krstaških pohoda, vojni potencijal muslimana nije bio izrazito drugačiji od potencijala kršćana: i jedni i drugi su posjedovali mačeve i opsidionalne (iz latinskog obdsidion ili opsada) sprave. Danas je Zapad u zavidnoj ratno-tehnološkoj prednosti. U slučaju da Pakistan padne u ruke islamista, moglo bi doći do upotrebe atomske bombe, najviše što bi mogli uništiti jeste Pariz, i već bi njihove nuklearne rezerve bile uništene. Jedan oboreni američki avion je odmah zamijenjen novim, dok obaranjem sirijskog aviona puno je teže kupiti novi na Zapadu. Istok sravni Pariz, a Zapad baca bombu na Mekku. Istok proširi botulizam preko pošte, a Zapad zagadi cijeli Arabijski poluotok, kao što je urađeno s pesticidima na poljima u Midwestu, i kamile će pomrijeti. Odlično. To ne bi trajalo previše dugo, godinu dana maksimalno, zatim bi se gađali kamenjem, i neprijatelj bi možda bio poražen.

Samo što ima određena razlika u poređenju s prošlošću. Za vrijeme krstaških pohoda, kršćanima nije trebalo arapsko gvozđe da bi proizveli svoje mačeve, a muslimanima nije trebalo kršćansko. Danas, naprotiv, naša najnaprednija tehnologija je bazirana na nafti, koja je kod njih u najvećem dijelu. Oni sami, još ako bombardujemo njihove bušotine, neće biti u stanju da je crpe, ali nećemo je imati ni mi. Zapad će morati da restrukturiše svoju tehnologiju i izbaci naftu iz upotrebe. Pošto još nismo uspjeli napraviti automobil koji ide više od 80 km/h, a kojem ne treba cijela noć da se dopuni, ne znam koliko će restrukturacija potrajati. Čak i kada bismo koristili nuklearnu energiju za propulziju naših aviona, pokretanje naših tenkova  i pokretanja naših elektrana, samo iz razloga nesigurnosti nuklearnih postrojenja, trebalo bi previše vremena.

Pitanje je koliko bi se „sedam sestara” slagalo s energetskom reformom (aluzija „sedam sestara” se odnosi na kartel 7 multinacionalnih kompanija koje dijele tržište nafte). Ne bih se iznenadio kada bi zapadni naftni giganti, u želji da zadrže profit, bili spremni da prihvate islamizirani svijet.

Produbimo analizu. U stara dobra vremena, Saraceni su bili s jedne, a kršćani s druge strane mora. Danas, naprotiv, Evropa je puna muslimana koji pričaju naše jezike i uče naše škole. U slučaju, da se pojedinci među njima, već danas, pridruze fundamentalizmu, šta bi bilo u slučaju globalne konfrontacije. To bi po prvi put bio rat, ne samo s neprijateljem u našim redovima, već beneficijentima naše socijalne zaštite. 

Napomenimo da bi se isti problem postavio i u muslimanskom svijetu, u kojem je nastanjena zapadna industrija, pa čak i cijele kršćanske enklave, kao u Etiopiji.

Pošto je neprijatelj zao po definiciji, smatrajmo već izgubljenim spomenute kršćane, rat je rat. Kasnije ćemo ih proglasiti svetim na Trgu Svetog Petra.

Šta ćemo uraditi kod nas? Ako se konflikt radikalizuje, do te mjere da se sruši još par nebodera, ili čak Bazilika Svetog Petra, počet će lov na muslimane. Jedna vrsta Bartolomejske noći (Bartolomejska noć označava dan 24. augusta 1572. godinen kada su počela ubistva istaknutih hugenota (francuskih protestanata) od strane katolika, a po naredbi Karla IX, tadašnjeg kralja Francuske.)  ili Sicilijanske večernje (Sicilijanska večernja je naziv za pobunu na Siciliji 1282. godine protiv kralja Karla I Anžujskog, koji je preuzeo Siciliju uz papinu podršku 1266. godine.): napadamo i koljemo sve koji imaju brkove ili malo tamniji ten. To bi značilo likvidaciju nekoliko miliona ljudi, razbesnela masa ljudi bi se pobrinula za to bez angažovanja vojnih snaga.

U slučaju da razum pobijedi, ne bi zaklali nikoga. Ali i liberalni Amerikanci, na početku Drugog svjetskog rata, slali su u koncentracione logore, istina uz veliku dozu humanosti, Japance i Italijane koji su tu bili rođeni. Znači, ne zalazeći previše u detalje, prepoznaćemo sve one koji bi mogli biti muslimani, pa radilo se i o etiolljanskim kršćanima, koje bi negdje sklonili. Gdje? Da bi se napravili zatvorenički kampovi, sa svim strancima koji cirkulišu Evropom, trebalo bi prostora, organizacije, stražarenja, hrane i ogromnih medicinskih sredstava, uz napomenu da bi ti kampovi bili bombe koje bi mogle eksplodirati svakog trenutka.

Ili ćemo ih pokupiti (što neće biti lahko, jer bi to trebalo odraditi odmah i odjednom), natovariti na jedan brod i iskrcati… Gdje? Reći ćemo: Izvinite, gospodine Gadafi, izvinite gospodine Mubarak, možete li preuzeti, molim Vas, ovih tri miliona Turaka, koje želimo izbaciti iz Njemačke?

Jedina solucija je ona kojom se koriste ilegalni prevodioci preko granica: bacanje u more. Finalna solucija na hitlerovski način. Milioni mrtvih tijela na Mediteranu. Volio bih znati koja vlada bi preuzela odgovornost. Neće biti isto kao sa desaparecidosima (osobe koje su bile tajno hapšene i ubijane u Argentini tokom „prljavog rata” između 1976. i 1983.). I Hitler je masakrirao pomalo, ponekad i skriveno.

Alternativa, pošto smo mi fini, ostavićemo ih na miru kod nas, ali ćemo staviti jednog tajnog agenta specijalne policije pored svakog od njih da ih prati. Zašto ne regrutovati među strancima? A šta ako konstatujemo da nisu od povjerenja, kao što se to desilo u SAD-u, gdje su aviokompanije, da bi smanjile troškove, angažovale kontrolore iz Trećeg svijeta?

Normalno, slična analiza će biti upražnjavana i s druge strane barikade, svaki racionalni musliman to može odraditi. Fundamentalisti ne bi bili apsolutni pobjednici, puklo bi par civilnih ratova s kobnim posljedicama, ekonomske posljedice bi bile katastrofalne, bilo bi još manje hrane i lijekova, umirali bismo kao muhe. Ali, iz ugla frontalnog rata, ne bi se trebalo brinuti o njihovim već o našim problemima.

Vratimo se Zapadu, u sklopu naše zajednice kreirale bi se nove proislamske grupe, ne iz vjerskih, više iz antiratnih pobuda, nove sekte  koje bi se protivile odlukama Zapada, mirovnjaci koji  bi skrštenih ruku odbijali kolaboraciju s fanatičnom vladom, kao oni iz Wacoa (opsada i tragedija koja se desila između 28. februara i 19. aprila 1993. u sjedistu religijske grupe Davidiens pored grada Wacoa u Texasu, u SAD-u). Iako nefundamentalisti, oni bi počeli da vrše purifikaciju korumpiranog Zapada. Na putevima Evrope sretali bismo grupe ljudi u molitvama, obeshrabrene, očekujući Apokalipsu.

Ne obazirući se na ova „lunatična bratstva”, da li bi svi prihvatili da imaju manje električne energije, bez mogućnosti korišćenja lampe? Da li bi prihvatili fatalnu oskudicu sredstava komunikacije i samo jedan sat TV-a na dan, putovanje biciklom umjesto automobilom, zatvorene bioskope i diskoteke, red ispred Mc Donald’s-a da bi dobili dnevnu porciju, kriške hljeba i jednog lista salate, kraj prosperitetne potrošačke ekonomije? Zamislite kakvo to značenje ima za jednog Afganistanca ili palestinsku izbjelicu da živi u okolnostima ratne ekonomije. Za njih, to ne bi promijenilo ništa. Ali za nas? U kakvoj depresivnoj krizi i demotivaciji bismo se našli?

Do koje mjere bi se, crnci Harlema, obespravljeni Bronxa, chicanosi (hispanoamerikanci) Kalifornije identifikovali sa Zapadom?

Zatim, šta bi radile zemlje Latinske Amerike, gdje su brojni oni, iako nisu muslimani, koji su toliko zamjerili gringosima, da je bilo onih koji su  nakon pada nebodera šaputali: Gringosi su to i tražili?

Globalni rat bi mogao da izrodi manje monolitičan islam od onog u našoj imaginaciji, ali je jedno sigurno, kršćanstvo bi bilo puno više fragmentirano, gdje bi bilo puno manje kandidata za templare, kamikaze Zapada.

Eto naučno-fantastičnog scenarija kojeg ne bih volio da vidim kako se realizuje, ali treba ga reprezentovati da bismo dokazali da, ako bi se realizovao, ne bi donio pobjedu nikom.

Što znači da je u eri globalizacije, globalni rat nemoguć i da bi svi bili gubitnici.

Odlomak iz knjige: “Unatrag kao (riječni) rak”, Umberto Eko
Prijevod: Enes Karišik