Osim metoda, ništa se nije promijenilo:Stvaranje RS – kako je počelo?

Ono što se 9. januara dešavalo u banjalučkom Boriku, na Svečanoj akademiji nazvanoj “Republika Srpska – glas koji se čuje”, poništavanje je svih prava Bošnjaka i Hrvata i vrhunac kleronacionalne ideologije koja vlada polovinom BiH.

Red sletova mini sjevernokorejskog tipa, red igrokaza tipa osnovnoškolske predstavice, garnirano citatima velikih srpskih mislilaca, govori Milorada Dodika, Borisa Tadića, Emira Nemanje Kusturice…

Medijska kampanja

“Veliki vođa” Milorad Dodik besprizornim falsificiranjem historije reče da je “RS kao strana u sukobu učestvovala u pregovorima čime je potvrđen njen međunarodnopravni subjektivitet”, dodavši da “BiH u vrijeme nastajanja RS nije postojala kao država”. Patrijarh srpski Irinej čestitao je rođendan “najmlađoj srpskoj državi”, a vladika Vasilije Kačavenda nazvao je RS “pravom srpskom državom”.

Pet videopriloga na velikom platnu najavljeno je porukom: “20 godina je prošlo, a ovako bi moglo biti za još 20”. Na kraju, završni slet, socrealistička muzika i dječiji poljupci za Predsjednika. Priča se završava 3D projekcijom na Banskom dvoru, svjetlima aerodromske piste u Banjoj Luci i noćnim snimkom tog grada iz zraka.

Slava u RS pokazala je da se, osim metoda provođenja, ništa nije promijenilo u realiziranju 200-godišnjeg plana stvaranja srpske države, pogotovo na lijevoj obali Drine.

Stvaranje Republike Srpske kao dijela velike Srbije ili saveza srpskih zemalja za Bošnjake Bijeljine krvavo je počelo 31. marta 1992. Rat u Hrvatskoj uveliko je trajao.

Bila je 27. noć ramazana kada je počelo puškaranje naoružanih grupica okupljenih oko kafića “Srbija” i “Istanbul”. Prethodilo je bacanje bombe u “Istanbul” i nekoliko ljudi je ranjeno. No, puškaranje je bilo uvod u već ranije pripremljen ratni scenarij. Uplašeni Bošnjaci u svojim mahalama postavili su barikade.

Medijska kampanja pod vodstvom Pere Simića, tada direktora SIM radija i novina, danas savjetnika za medije Milorada Dodika, te Vlade Trišića, danas vlasnika BN televizije, puškaranje je predstavila kao “djelovanje Handžar divizije koja je zauzela centar grada”.

– Muslimanski ekstremisti drže centar grada i bolnicu, ali slabo naoružani srpski borci čine sve da zaštite srpski narod – govorio je Simić na radiju.

Kontroliran plan

Za to vrijeme stotinu okolnih srpskih sela već je imalo ratne štabove i do zuba naoružane dobrovoljce. Plan je bio kontroliran iz Srbije. Prvog aprila u Bijeljinu ulaze pripadnici Arkanovih “Tigrova”. Uslijedilo je “čišćenje” terena u kojem je ubijeno najmanje stotinu civila, uglavnom djece, žena i starijih. Nijedan Arkanov vojnik, kao i nijedan vojnik “Handžar divizije” nije ubijen niti ranjen. Nije pronađena nijedna “zelena beretka” niti uhapšen muslimanski snajperista.

Prvog dana Bajrama grad je zauzet. Bijeljinska mrtvačnica bila je ispunjena tijelima ubijenih Bošnjaka, Albanaca i Roma, a mnogi leševi bačeni su u Drinu.

Tokom agresije na BiH u Bijeljini je ubijeno najmanje 400 civila nesrpske nacionalnosti, hiljade ljudi prošlo je kroz logore i prisilni rad. Protjerano je oko 35.000 Bošnjaka, a do danas niko za te zločine nije odgovarao.

Danas u Semberiji živi oko trećina predratnog broja Bošnjaka. Mahom su nezaposleni i svakim danom ih je manje, a pripadaju jednom od tri konstitutivna naroda Republike Srpske.

Bijeljinska priča stradanja Bošnjaka i Hrvata nastavljena je pokoljima u Prijedoru, Briševu, Bosanskom Petrovcu, Bosanskoj Gradišci, Bosanskom Novom, Bosanskom Šamcu,  Bihaću, Bratuncu, Brčkom, Rogatici, Trebinju, Vlasenici, Zvorniku, Gacku, Višegradu, Banjoj Luci, Kotor-Varoši, Čelincu, Nevesinju, Foči, Tesliću, Čajniču, Šipovu, Sanskom Mostu, Prnjavoru, Doboju, Ključu, Donjem Vakufu, Kalinoviku, Bileći, Rudom, Žepi, Mrkonjić-Gradu…, najstrašnijim torturama u logorima smrti Omarska, Keraterm, Trnopolje, Manjača, Luka Brčko, Batkovići, KPD Foča, Sušica – Vlasenica, Kula – Sarajevo…, masakrima u Sarajevu, na Korićanskim stijenama, Tuzlanskoj kapiji…, genocidom u Srebrenici…

(dnevniavazba)