Dokaz da nisu bili paravojne:Državna bezbjednost Srbije komandovala dobrovoljcima

Banditski čopori

U posjedu smo ekskluzivnih dokaza koji to potvrđuju. Među njima je i potvrda koju je 21. oktobra 1992. godine potpisao načelnik vogošćanskog odsjeka Ministarstva odbrane RS kojom se potvrđuje da je jedan “srpski borac-dobrovoljac” iz Apatina “hrabro poginuo” 1992., a potvrda se izdaje “radi regulisanja svih prava njegove porodice koja im pripadaju po Zakonu o vojnoj obavezi”.

Objavljujemo, također, i platnu listu desetorice pripadnika Specijalne jedinice “Pivarski” u aprilu 1992. te potvrdu o “prevozu posmrtnih ostataka poginulih boraca 24. marta 1993. na relaciji Bratunac – Novi Sad – Beli Manastir”.

Zasigurno, horom srbijanskih plaćenika je u najvećoj mjeri dirigirao Jovica Stanišić, šef  Resora državne bezbjednosti Srbije, današnji haški stanovnik. Godinama Srbija nastoji njihovom navodnom “paravojnom” prirodom, odnosno formalnom nevezanošću za ratno pravo ili vlastiti pravni poredak, umanjiti vlastitu odgovornost za ratne zločine u BiH.

Nesreća Bosne je uvijek dolazila sa strane. Pažljivo probrane grupe regionalnih bandita okupljale su se u zločinačkim formacijama koje su u Srbiji naoružavane, logistički u svakom smislu osiguravane, često čak i artiljerijom, protivzračnim oružjima, oklopnim i protivoklopnim sredstvima, prebacivanim helikopterima…

Pretpostavlja se da je više od 10 hiljada pripadnika raznoraznih takvih formacija iz Srbije haralo po BiH tokom agresije od 1992. do 1995. godine. Njihovi krvavi tragovi ostali su u svim gradovima u kojima su se pojavili.

Prethodnica svim čoporovima četničko-zločinačko-pljačkaških bandi bila je najorganiziranija i za pljačku najosposobljenija jedinica među njima – Srpska dobrovoljačka garda ili “Arkanovi tigrovi”.

Uz oklopna vozila i protivavionska oružja koja su dobili na poklon od Štaba Novosadskog korpusa JNA u pograničnom mjestu Badovinci u Mačvi, 2. aprila 1992. u potpunosti je Arkan s pripadnicima SDS-ovih terorista okupirao Bijeljinu. Arkanovci su prvo ubijali bogate ljude, a zatim sve na šta naiđu.

Arkanove zločine nad bošnjačkim civilima svjetska javnost vidjela je zahvaljujući američkom fotoreporteru Ronu Havivu. Na jednoj od fotografija smrti u Bijeljini, na kojoj arkanovci ubijaju mesara Redžepa Šabanovića, njegovu suprugu Tifu i ostale članove familije, te ih i mrtve šutaju nogama, prepoznat je izvjesni Bokser. Ovaj zločinac je i danas na slobodi.

Najveća zlodjela

Arkan je sa svojom ekipom ubio na desetine Bijeljinaca, među kojima je i Mustafa Komšić te njegovi sinovi Adnan i Rijad. Uhapisli su Ferida Zečevića, uglednog ugostitelja koji je kasnije ubijen u Batkoviću. U smrt su odveli i Asima Fidahića, vlasnika kafića “Kazablanka”, koji je bio viđen i bogat čovjek, Hasiba Kupusa, bivšeg komandira Stanice milicije, bokserskog šampiona Salku Nargalića Ćosu…

Nakon Bijeljine, srbijanske grupe plaćenika krenule su na Zvornik, koji je okupiran 8. aprila 1992. I ovdje je kolovođa smrti bio Arkan.

Petko Panić, bivši pomoćnik komandanta rezervne policije u Zvorniku, kazao je 20. septembra ove godine, na suđenju Radovanu Karadžiću u Hagu, da je “dolazak Arkanove jedinice u Zvornik plaćen 300.000 maraka”. Arkanova jedinica nije išla u ozbiljnije vojne akcije.

Nakon Arkanovog ubistva u beogradskom “Interkontinentalu” 15. januara 2000., priča o njegovim zločinima u Slavoniji, Bijeljini, Zvorniku i Sanskom Mostu poprilično je utihnula, a većina zločinaca koji su učestvovali u njima danas su slobodni građani Srbije.

“Svoju dužnost” ubijanja Bošnjaka u Zvorniku i okolici u maju i junu 1992. obavile su i druge jedinice pod kontrolom srbijanskog KOS-a, među kojima i “Žute ose”, šešeljevci, Specijalni odred “Pivarski” kojim je komandovao Stojan Pivarski iz Zrenjanina, zatim jedinice Kapetana Dragana, izvjesnog Niškog, Kapetana Crnog…

U Zvornik je 4. aprila 1992., po naređenju KOS-ovog potpukovnika Jovanovića, stigao Vojin Vučković Žućo u pratnji svoga brata Dušana zvanog Repić i formirao jedinicu “Žute ose”. Najveća zlodjela pripadnici te jedinice počinili su tokom maja, juna i jula 1992. U Dom kulture u Ćelopeku 28. juna 1992., gdje je bilo zatvoreno više od 150 Bošnjaka Diviča, “upao” je Žućin brat  Repić i izvršio “vidovdanski masakr”.

Stojan Pivarski navodno je poginuo na majevičkom ratištu 1993., a u Beogradu se trenutno za zločine nad Bošnjacima Zvornika sudi pripadnicima njegove jedinice Darku Jankoviću Pufti, Saši Ćilerdžiću i Goranu Saviću.

Kapetan Dragan vodio je akciju u selu Glumine, gdje su kasnije u jednoj masovnoj grobnici pronađeni posmrtni ostaci 274 Bošnjaka. Nadalje, tokom cijelog perioda agresije u BiH su boravile i plaćeničke jedinice čiji je glavni komandant bio Vojislav Šešelj.

– Svaki put kad sam trebao slati ljude u Bosnu, Milošević je to od mene lično tražio – Šešeljeve su riječi.

Šešeljevi dobrovoljci iz Srbije su u BiH uglavnom bili pod komandom domaćih četničkih vojvoda, Slavka Aleksića na Grbavici, Vasilija Vidovića Vasketa u Ilijašu, Branislava Gavrilovića Brneta na Ilidži, Mitra Maksimovića Mande na Majevici, Mirka Blagojevića u Bijeljini, Radovana Radovića u Bileći, Branislava Vakića i Olivera Denisa Bareta u Nevesinju i Mostaru.

Mnogo je krvavih tragova iza njih, a posebno se izdvajaju zločini u Lješevu kod Ilijaša, strijeljanje 27 vogošćanskih logoraša na brdu Žuč, snajperska djelovanja s Jevrejskog groblja po civilima Sarajeva, ubistvo više od 80 bošnjačkih žena i djece u Nevesinju tokom juna 1992., te strijeljanje 114 Bošnjaka i Hrvata iz mostarskog naselja Zalik na Uborku.

Vikend četnici

Tokom genocida i agresije na BiH ime “Beli orlovi” je Bosnom bezbroj puta izgovoreno kao sinonim velikog zla. Praksa im je bila da se četvrtkom navečer okupljaju ispred Crkve svetog Marka u Beogradu i za vikend odlaze na ratišta.

Vikend akcije “Belih orlova” završavale su velikim transportima opljačkane robe iz Bosne. Popularno su nazivani “vikend četnici”. Jedinicu je osnovao Dragoslav Bokan, po zanimanju TV reditelj, kojeg su neki mediji u Beogradu prozvali “koljač opšte prakse”.

U Obrenovcu je početkom 1992. formirana jedinica “Osvetnici”, za čijeg je komandanta postavljen Milan Lukić. Javna je tajna da je ova jedinica osnovana uz pomoć Milanovog bližeg rođaka, generala srbijanske policije Sretena Lukića, porijeklom iz Ruišta kod Višegrada, jednog od najpovjerljivijih Miloševićevih saradnika, haškog osuđenika na 22 godine zatvora za zločine na Kosovu.

“Osvetnici” su počinili najmonstruoznije zločine u Višegradu i okolini. Monstrum Milan Lukić osuđen je prošle godine u Hagu na doživotnu robiju, a njegov rođak Sredoje na 30 godina zatvora.

Državljani Srbije, plaćenici, prema evidenciji Bratunačke brigade Vojske RS, stizali su tokom cijele 1992., ali i 1993. godine te učestvovali u zločinima nad Bošnjacima Bratunca.

Poznati videosnimak na kojem zloglasni srpski “Škorpioni” 16. jula 1995. u selu Godinjske Bare kod Trnova ubijaju šestoricu Srebreničana, Smaila Ibrahimovića (35), Safeta Fejzića (17), Azmira Alispahića (17), Sidika Salkića (36), Saiba Salkića (20) i Dinu Salihovića (17), šokirao je svjetsku javnost.

“Škorpioni” su jedinica koja je organizirana poput svih ostalih tzv. paravojski “onog vremena”, uz pomoć Specijalne policije MUP-a Srbije, odnosno terenskog čovjeka Radovana Stojčića Badže, generala srpske policije, ubijenog 11. aprila 1997. u restoranu “Mama mia” u Beogradu.

– Novac za plaćanje “Škorpiona” dolazio je iz SDB-a Srbije. Povremeno su imali legitimacije MUP-a, povremeno SDB-a i većina je poslije akcija vraćala te legitimacije. Milan Milanović Mrgud bio je zadužen za raspoređivanje jedinica SDB-a na terenu i za naoružavanje. “Škorpioni” znaju da je kontaktirao mrežu svih tih jedinica i bio veza sa šefom SDB-a Jovicom Stanišićem i sa Slobodanom Miloševićem – izjavila je Nataša Kandić, izvršna direktorica Fonda za humanitarno pravo iz Beograda.

FAKTI  

Dušan Vučković zvani Repić je 17. marta 2005. uhapšen i nakon istrage našao se na optužnici Tužilaštva za ratne zločine u Beogradu, zajedno s još šestoricom optuženih za najmonstruoznija zvjerstva počinjena u Zvorniku i okolici. No, Repić se nije oglasio na jutarnju prozivku šestorice pritvorenika u grupnoj sobi beogradskog Centralnog zatvora 20. novembra 2005. Ostao je u krevetu hladan i ukočen i nije bilo teško ustanoviti da je mrtav.

Umro je osam dana prije početka suđenja za ubistvo najmanje 22 i protjerivanje 1.822 Bošnjaka. Zvanično je objavljeno da je umro usljed teškog oboljenja srca, mada su prve reakcije na njegovu smrt bile da je zločinac zauvijek ušutkan.

Pripadnicima “Žutih osa” je 12. juna 2008. u Beogradu određena kazna od 31 godine zatvora. Dragan Slavković Toro iz Kraljeva osuđen je na 15 godina, Ivan Korać Zoks iz Kraljeva na 13, Siniša Filipović Lopov iz Rume na tri. Komandant Vojin Vučković Žućo nikada nije smijenjen s dužnosti “komandanta ubica”. U Beogradu je amnestiran za strašne zločine koji su pod njegovom komandom počinjeni u Zvorniku.

Šešeljeve podređene četničke vojvode su na slobodi i aktivno učestvuju u njegovoj haškoj odbrani, dok su neki od njih poginuli pod misterioznim okolnostima.

Vojvoda Manda je poginuo u saobraćajnoj nesreći kod Bijeljine, vojvodu Radovića ubio je Krsto Savić u Bileći, dok je zločinac Oliver Denis Baret, za kojeg je pred Haškim tribunalom utvrđeno da je Albanac po imenu Mujo Bunjaku, ubijen 1994. na Novom Beogradu.

Osnivač “Belih orlova” Dragoslav Bokan nije otišao u Hag, čega se najviše pribojavao, već u novosadski istražni zatvor zbog razbojništva. Uhapšen je pod sumnjom da je zajedno sa svojim vojnicima Aleksandrom Šarcem, Aleksandrom Momićem, Aleksandrom Cvijetićem i Ljubišom Radosavljevićem učestvovao u pljački Tomislava Đorđevića, vlasnika kompanije “Yuco”, u selu Bukovcu kod Novog Sada. Bokan je 17. maja 2009. za ovu pljačku osuđen na godinu zatvora. U Srbiji su 2006. za otmicu i ubistvo 16 Bošnjaka iz Sjeverina pravosnažno osuđeni  monstrumi iz “Osvetnika” Dragutin Dragičević na 20, a Đorđe Šević iz Rume na 15 godina zatvora, dok je zločinac Nebojša Ranisavljević iz Despotovca, presudom Višeg suda u Bijelom Polju, 9. septembra 2002. osuđen na 15 godina zbog otmice i ubistva 19 Bošnjaka i jednog Hrvata iz voza Beograd – Bar, 27. februara 1993. godine u Štrpcima. Đorđe Šević se sumnjiči da je zajedno sa “Siminim četnicima”, kojima je komandovao Sima Bogdanović iz Rume, 12. jula 1992. godine učestvovao i u ubistvu 23 Roma, među kojima je bila i žena u poodmakloj trudnoći, u selu Skočić kod Zvornika. Pred Višim sudom u Beogradu za ovaj zločin se sudi srbijanskim državljanima Simi i Damiru Bogdanoviću, Zoranu Stojanoviću i Tomislavu Gavriću. Na suđenju pripadnicima “Škorpiona” u Beogradu samo je optuženi Pero Petrašević priznao zločin i iskazao kajanje: “Ubio sam šest muslimana, kriv sam pred Bogom. Izvršavao sam naređenja. Majke, izgovoriću ovu istorijsku rečenicu zbog koje je možda bolje da sam tamo ostao da ležim na livadi s njima. Ubili smo ih zato što su bili muslimani.”

Vijeće za ratne zločine Okružnog suda u Beogradu 10. aprila 2007. izreklo je četvorici od petorice optuženih pripadnika formacije “Škorpioni” ukupno 58 godina zatvora. Slobodan Medić Boca, komandant “Škorpiona”, osuđen je na maksimalnu kaznu zatvora od 20 godina.

Top: Srbima sam prodavao muslimanske uši za 50 maraka

Krvnici iz svih dijelova Srbije su tokom agresije svakodnevno prelazili Drinu te ubijali i pljačkali bošnjačke civile na području srednjeg Podrinja. Jedan od njih, Slobodan Mišić Top iz Vranja, bio je 1992. smješten u Fakovićima kod Srebrenice. Javno se u “Vranjanskim novinama” pohvalio da je sam ubio oko 80 muslimana.

– Kad sam bio bez para u Ljuboviji, Srbima sam prodavao muslimanske uši za 50 maraka. Hoće ljudi imati muslimansko uvo. Rezao sam muslimanima koje sam ubijao samo levo uvo. Jedno uvo, jedan musliman. U Ljuboviji najviše je muslimanske uši kupovao jedan bogati trgovac – izjavio je Top, koji slobodno živi u Vranju.

Monstrum Lugar ubijen nakon rasprave o tome ko je pobio više muslimana

Predug je spisak ubica iz Srbije koji su zulumćarili Bosnom.

U Vogošći se po zločinima i mučenjima logoraša isticao Nebojša Lazić Nele iz Zemuna, u Ilijašu Mićo Sijeković iz Sombora, poznat kao Mićo Četnik, u Bosanskoj Krupi jedinica “Suha rebra”, u Bosanskom Šamcu “Sivi vukovi” pod komandom Dragana Đorđevića Crnog iz Vranja i Slobodana Miljkovića Lugara iz Kragujevca.

Lugar, monstrum koji je ubijao i mučio posavske Bošnjake i Hrvate, prijeratni kamiondžija, ubijen je u Kragujevcu ispred kafane “Kod Gileta” u noći između 7. i 8. avgusta 1998. Branislav Luković, radnik Državne bezbjednosti MUP-a Srbije, ubio ga je iz službenog pištolja.

Pričao mi je čovjek u Šumadiji da je Lugarovom ubistvu prethodila kafanska svađa o tome ko je tokom 1992. pobio više muslimana u Bosni.

>

(kipba)