Manifest evropskog križara Anders Behringa Breivika: Starosjedilačke muslimane iskorijenjeniti iz Bosne, Albanije, Anadolije i s Kosova

Svoj manifest Anders Behring Brejvik (Breivik) potpisao je pseudonimom i otposlao ga na brojne adrese diljem zapada prije nego je – ciljano, krajnje jasno i sugestivno – načinio prvi korak u njegovoj primjeni: ubio 77 građana “krivih” samo zato što su bili zagovornici multikulturalnog, otvorenog društva u Kraljevini Norveškoj.

U podnaslovu ovog obimnog teksta stoji da je to “Evropska deklaracija o nezavisnosti”, a 2083. godina je istaknuta kao godina kada će se, prema autorovoj viziji, u posljednjoj fazi, u potpunosti ostvariti njegov program.

Konačni cilj ovog manifesta jeste pokretanje panevropskog križarskog rata, u kome bi muslimanski imigranti bili deportirani iz zapadne Evrope, starosjedilački muslimani iskorijenjeni iz Bosne, Albanije, Anadolije i s Kosova i uspostavljene tri nove kršćanske države na Bliskom istoku. Veliki crveni križ simbolizira aktere i duh “Mein Kampfa” našeg doba.

Treća invazija

“Manifest” sadrži pet glavnih tema: ideološke, praktičke, taktičke, organizacijske i retoričke solucije i strategije. Obiluje stotinama naučnih teorija i subteorija, općih mjesta i referenci iz povijesti, politologije, moderne filozofije, sociologije, nauke o književnosti, kristologije, ekleziologije, protestantske i katoličke teologije, islamologije, orijentalistike, hebrejistike…

Zatim, medijskih navoda, tabela s preciznim i naučno verificiranim podacima, mapa, simbola, impresivnih karikatura, vojno-tehničkih uputstava za ubijanje, glosarija…, tako da bi samo naivan ili zlonamjeran čitalac mogao zaključiti da je Brejvik “nenormalan” ili da je sam uradio ovu “antologiju zla”.

Brejvik tvrdi da je “Christendom”, što je za njega drugo ime za Evropu i njezinu civilizaciju, živio svoje “sretno doba” pedesetih godina prošlog stoljeća, sve dok ga nije počeo razarati “kulturalni marksizam”. Taj je “antikršćanski/antievropski” proces, navodno, omogućio “Treću invaziju” islama i muslimana na ovaj kontinent, gdje ih danas živi oko 25 miliona.

Korijene “kulturalnog marksizma” on smješta u razdoblje poslije Prvog svjetskog rata, kada se osnivala buduća Frankfurtska škola (“kulturalni marksizam” iznikao je iz “klasičnog marksizma”); ideologija po kojoj je “sva povijest determinirana vlasništvom nad sredstvima za proizvodnju” transformirana je u ideologiju po kojoj je “povijest determinirana grupom koja vlada nad ostalim grupama”.

Kombinacijom marksističke društveno-političke analize i frojdovske psihoanalize Frankfurtska škola se snažno obrušila na kulturu Zapada, fašizam/nacional-nacizam, kapitalizam, ali i na autoritet oca, svećenika, crkve, patrijarhalnu porodicu, moral i tradiciju, kulturu seksualnog obuzdavanja, patriotizam, etnocentrizam…

Ta kritika Zapada išla je dotle da je jedan od vodećih filozofa te škole Tiodor Adorno (Theodor) u svojoj “Autoritarnoj ličnosti” ustvrdio da društvo kršćanstva, kapitalizma i patrijarhalne porodice “formira ličnost sklonu rasnim i vjerskim predrasudama i germanskom fašizmu” te da će se dogoditi novi holokaust ukoliko se ne eliminiraju ova “zla”.

“Kritička teorija” Frankfurtske škole porodila je niz subteorija: homoseksualizam, hermafroditizam, feminizam, seksizam, antikolonijalizam, pacifizam, egalitarizam, matrijarhat u savremenim društvenim uvjetima, koje su, po Brejviku, sve odreda uperene protiv vitalnosti evropskih korijena i njihove održivosti u budućnosti; sve one omogućuju vlast “manjih grupa”, homoseksualaca, marksista i muslimana nad Evropejcima, kršćanima.

To je, kaže Brejvik, napravilo uvjete za “feminizaciju evropske kulture”, u kojoj će “muškarac Zapada sve manje biti muškarac, sve manje moćan da sačuva tradicionalne evropske vrijednosti”.

Islam i evropski muslimani su Brejvikova opsesija. Već od II poglavlja pa sve do kraja autor “Manifesta” razglaba o suštini, porijeklu i širenju islama, posebno o načinima uklanjanja ove vjere i njezinih sljedbenika s evropskog tla.

Stradanju ljudi prethodi stradavanje istine i zbog toga će “Manifest” historiju islama, svejedno čijom rukom ona bila pisana, nazvati “najradikalnijom formom historijskog negacionizma”.

Suprotno brojnim, naučno potvrđenim i prihvaćenim radovima evropskih i američkih istraživača, Brejvik prilježno citira i njih i njihove radove, historija islama, prema njemu, jeste “historija borbe islamskog džihada protiv nemuslimana i Evrope” – historija zločina. Islam se ne dopušta tretirati kao jedna od triju monoteističkih religija, nego isključivo kao “totalitarna, rasistička i nasilnička ideologija”, čiji su sljedbenici “od 7. stoljeća do danas pobili preko 300 miliona nemuslimana, 300 miliona njih nasilno islamizirali, a 500 miliona ih potlačili”.

Ove i slične teze Brejvik fundira, između ostalog, i na izjavi pape Benedikta XVI koju je izrekao 12. septembra 2006. u Njemačkoj, citirajući dio jednog od 26 dijaloga koji su se vodili između Manuela II Palaiologista, vizantijskog imperatora, i perzijskog naučnika, kada prvospomenuti kaže: “Pokažite mi šta je Muhammed donio novo! Vidjet ćete da je to samo zlo i neljudsko, kao što je njegova naredba da se učenje koje je propovijedao širi mačem!”

“Manifest” pokušava pobiti nekoliko osnovnih teza muslimanskih i dobrog dijela evropskih i američkih istraživača da je islam tolerantna religija, islamska Španija je model multikulturalne harmonije, da je antijevrejska mržnja nepoznata u muslimanskim društvima, a cionizam i antisemitizam su u muslimanski svijet uvezeni iz Evrope te da je islam dio Evrope.

Brejvikov pogled na judaizam, cionistički pokret i Izrael je posebno zanimljiv te objašnjava zašto se on ne želi smatrati sljedbenikom Adolfa Hitlera.

Po njemu, Izrael je evropski saveznik u borbi protiv internacionalnog džihada i u procesu budućeg kreiranja kršćanskih država na Bliskom istoku. Hitler, ali ne i evropski nacional-socijalizam, kriv je što je deportacijom Jevreja u Izrael i počinjenim holokaustom – umjesto da svoje vojne potencijale upotrijebi za “oslobađanje” kršćana i Jevreja od “islamskog džihada” na Bliskom istoku – izazvao bujanje i širenje “kulturalnog marksizma” u Evropi.

Brejvik, zapravo, i ne krije da je pasionirani student, prije svih, jednog cionista, egipatske Jevrejke koja se zove Bat Jeor (Ye’or), koja živi i radi u SAD, i jednog od ideologa savremenog velikosrpskog pokreta Srđa Trifkovića (Serga).

Uza samozatajnog Fjordmena, koji se uglavnom bavi globalnom evropskom poviješću i politikom, spomenutih dvoje istraživača, inače, bez ozbiljnijih naučnih rezultata, u bitnome je oblikovalo Brejvikove poglede.

Oni su autori teza o “islamskom teofašizmu” i njegovoj navodnoj “prijetnji” Zapadu i od njih je Brejvik preuzeo teze o islamu i muslimanima na Balkanskom poluotoku, posebno u Bosni i na Kosovu.

U svome radu “Origin of the Myth of a Tolerant Pluralistic Society” (Čikago, 1995.) Bat Jeor, služeći se dijelovima najpoznatijeg Andrićevog romana, pobija “mit” Alije Izetbegovića raširen na Zapadu da je Bosna “zemlja višestoljetne međuetničke tolerancije”.

Ona, jednako kao i Brejvik i Trifković, poriče nacionalnu posebnost i povijesnu opstojnost Bošnjaka, a Bosnu naziva “srpskom” zemljom na osnovu navodnog fakta da su Srbi bili “najstarije slavensko pleme koje se naselilo u Bosni u 7. stoljeću”. (Istu tvrdnju nalazimo i u Enciklopediji Britaniki, izd. 1971., III, 8983!)

Islamizacija u Bosni se, navodno, provodila nasilno i “za beneficije”, a Bošnjaci su okarakterizirani kao “najfanatičniji protivnici kršćanske emancipacije”. Na temelju “fakata” ove jevrejske “bosanistice”, Brejvik opravdava Karadžićev genocid nad muslimanima BiH, a ovog ratnog zločinca vidi kao “časnoga križara i evropskog ratnog heroja” koji je “svoju” zemlju “očistio od genocidne ideologije poznate kao islam”.

Manje-više istom “argumentacijom” Kosovo pripajaju Srbiji. Istina, ne diraju u nacionalnu posebnost albanskih muslimana, pa i pored toga namijenili su im istu sudbinu kao i muslimanskim etničkim zajednicama na Balkanskom poluotoku.

 

Pravi razlog ove “jevrejsko-srpsko-nordijske” intelektualne alijanse naći će se u njihovom nastojanju da sruše “političku korektnost” više od 95 posto parlamentaraca Evropske unije i zapadnoevropskih medija koji podržavaju ne samo koncept otvorenih društava nego i harmonizaciju odnosa EU i arapskih zemalja, odnosno projekt tzv. Eurabie (The Eurabia Code).

Po njima, Eurabia vodi u islamizaciju Evrope. Takav proces je rezultat evropskog kolonijalnog naslijeđa i, pogotovo, politike francuskog predsjednika De Gola (1890-1870), koji je, nakon što su se evropske zemlje povukle iz dojučerašnjih arapskih kolonija, nastojao zadržati evropski utjecaj u tome svijetu.

(“Evropska unija je postala satelit arapskog i muslimanskog svijeta zbog De Golovih izgubljenih kolonija i kako bi smanjila utjecaj SAD u tome svijetu”, kaže Bat Jeor.) U toj interferenciji javlja se Gordijev čvor globalne politike Zapada i arapsko-muslimanskog svijeta: palestinsko pitanje.

Za autore “Manifesta” “palestinska nacija ne postoji” (Fjordman), kao što ne postoji ni Palestina. U svojoj “političkoj korektnosti” “EU stalno mora govoriti u korist Palestine, a protiv Izraela, a politika multikulturalizma i muslimanske imigracije u zemlje EU vodi se zarad evropskih kolonija, muslimanske nafte i plina” (Bat Jeor).

Navodno zbog toga elite evropske “političke korektnosti” islam tretiraju kao jednu od tradicionalnih, evropskih religija ravnopravnu s kršćanstvom i judaizmom.

To su glavni razlozi zašto Brejvik želi srušiti EU. On je svjestan da to ne može učiniti demokratskim, mirnim putem, i zato predlaže nasilne metode i kaže: “Nasilje je majka promjene!” On predlaže novu evropsku “reconquistu” utemeljenu na biblijskim pozivima koje on citira u svome spisu.

Kako bi mobilizirao kršćanske osjećaje Evropljana, on predlaže ukidanje Protestantske crkve i povratak u rimokatoličku religiju. U drugoj “reconquisti”, navodi Brejvik, “treba nam 70 godina da pobijedimo islam”, budući da je, po njemu, islamska civilizacija u opadanju i da “islam ne može preuzeti svjetsku dominaciju, ali može izazvati svjetski rat”.

Zabranom BiH, Albaniji i Turskoj da postanu članice EU, deportacijom muslimanskih imigranata i eradikacijom autohtonih balkanskih muslimanskih zajednica s evropskoga tla, zabranom transfera svih “evropskih” tehnologija i modernih oružja u muslimanske zemlje, Brejvik bi nastavio raditi na uvjetima koji bi omogućili jačanje izraelske savezničke države (“enklave Zapada”) te formiranje triju kršćanskih država na Bliskom istoku: Libana, Ermenije i romskokatoličke države na tlu današnje Sirije, kako bi uništio svjetski islam i njegovu civilizaciju.

Post scriptum

Osnovno pitanje koje se nameće nakon iščitavanja ovog manifesta jeste da li je on ostvariv i u kojoj mjeri. Mnogo je faktora koji to onemogućuju. Prvi od njih je međusobna globalna povezanost, upućenost Evrope i svijeta islama jednog na drugo te, u tom smislu, povezanost kršćana, muslimana i Jevreja.

Sljedbenici te tri religije, različitih nacionalnosti, ne dijele zajedničku sudbinu samo na tlu koje je Brejvik, u svojoj križarskoj sljepoći, “rezervirao” za kršćane i, u nekoj mjeri, Jevreje, nego oni dijele i Sredozemno more, žilu-kucavicu srednjovjekovnog i modernog svijeta, kao i Bliski istok; multikulturalnost nije izum nikakvih marksista i nije to društveni fenomen samo evropskoga kontinenta, nego je to Božiji plan.

Brejvik ne može u znatnijoj mjeri ostvariti svoje planove i zbog onog osnovnog razloga duhovne prirode: on ne može Evropejce ujediniti u kršćanskom senzibilitetu. Duhovni mozaik Evrope sačinjen od mnoštva religija i njihovih sekti (samo u Protestantskoj crkvi ima ih 25.000, u ostalom dijelu zapadnoga kršćanstva barem 3.000!) te nacionalnih kultova. Uzevši u obzir dva i po stoljeća posvemašnje sekularizacije Zapada, iluzorno je očekivati bilo kakav oblik vjerskog jedinstva onoga što se naziva Evropom.

Muslimansko mišljenje ne smije potcijeniti Brejvika i njegov “Manifest”! Prije svega zato što njegova otrovna propaganda nije ni nova ni usamljena. Muslimani se, autentičnom interpretacijom islama, moraju izboriti za svoje saveznike na Zapadu, tj. evropske kršćane, Jevreje, agnostike i humaniste spasiti od pada u živi pijesak Brejvikovog križarskog, Trifkovićevog krstaškog i Bat Jeor cionističkog duha.

Dokument radio naučnoistraživački centar?!

Svakome ko ga pregleda jasno je da iza njega ne može stajati jedan 32-godišnji norveški ultradesničar, nego tim eksperata, ako ne i naučnoistraživački centri.

Naučna podloga ovog teksta je seriozna, ali su njegovi zaključci često kontradiktorni, neutemeljeni, simplificirani, plauzibilni, vještački iskonstruirani radi ideoloških i političkih ciljeva.

Tim zaključcima i pokličima naruku ide nekoliko međusobno isprepletenih procesa: dugotrajna kriza zapadnoevropskih društava koja nemaju načina da se riješe socijalnih zala, ekonomska kriza na Zapadu koja u bitnome omogućuje bujanje ultradesnice povezano s rastućom, isplaniranom islamofobijom te šezdesetogodišnja kriza na Bliskom istoku, pogotovo sve žešće panmuslimansko osporavanje izraelskog državnog legitimiteta, “arapsko buđenje” sa zahtjevima o uvođenju islamskoga koncepta države i društva, vojnotehničko i ekonomsko jačanje svijeta islama, najava priznavanja palestinske države u Generalnoj skupštini UN-a…

Nova opasnost prijeti od tzv. internet-kulture, kojom se, uza sva dobra koja je internet donio, šire poluznanja, atavističke pobude, vjerski fanatizam i politički ekstremizam te razara ili “oslobađa” privatnost. Brejvik je produkt upravo takve kulture.

 Kontradiktorni zaključci

U magmi njegovih kontradiktornih zaključaka posebno ćemo izdvojiti jedan: islam i muslimani ni na koji način ne mogu biti krivi za raspad evropskih vrijednosti, u ime kojih je Brejvik spreman ubijati.

Nijedan muslimanski narod nije odgovoran ni za Prvi ni za Drugi svjetski rat, budući da su oba ta rata, od kojih je drugi samo nastavak prvog, neraskidivo povezan i s “klasičnim” i s “kulturalnim marksizmom”. Muslimanski narodi koji žive na obodu svijeta islama podjednako su bili žrtve i jednog i drugog marksizma kao i kršćanski narodi.

Za razliku od njegovih propagandnih izliva u kojima tvrdi da je islam “u sukobu sa svim religijama”, sveta muslimanska knjiga Kur’an upravo je kršćane i krćanstvo označila “najbližim muslimanima po prijateljstvu” (5, 82), a na drugome mjestu kršćane i Jevreje kao “dobitnike Knjige / Svetog pisma” pozvala na “Zajedničku riječ” (3, 64).

(dnevniavazba)