...ali su se čak i izvjesni izraelski historičari suprotstavili prostom cionističkom pogledu na historiju. Ipak, uprkos ovim činjenicama koje mu kontriraju, cionistički mit nastavlja da dominira zapadnjačkom popularnom predstavom historije.
Glavni stub cionizma jeste tvrdnja da palestinska zemlja pripada Jevrejima zahvaljujući nekadašnjem postojanju slavne izraelitske kraljevine, koja je okončala masovnim nasilnim izgnanstvom. Zeev Hertzog, profesor arheologije i antičkih studija na Tel-avivskom univerzitetu kaže da su decenije intenzivnih istraživanja dovele do njegovog zaključka da Izraeliti nisu boravili u Egiptu i da nisu odselili u pustinju. Ukratko, njegov zaključak je da izraelitska kraljevina nije u potpunosti osvojila zemlju Kenaana u vojnom pohodu a zatim je podijelila među 12 plemena. Oslanjajući se na svoje arheološke nalaze, Hertzog smatra da je čuveno carstvo Davida (Davuda) i Solomona (Sulejmana) u najboljem slučaju bilo “malo plemensko carstvo” (preneseno iz izraelskog Ha’aretza, 29. Oktobar, 1999. citirano u Masalhi, 2000. str. 2).
Jedna ironična činjenica je da velika većina palestinskog stanovništva, protjeranog 1948. bilo da se radi o muslimanima ili kršćanima, potiče od antičkog stanovništva ovog područja (Ibid. 2001, str.20). Starosjedilački narodi, Jevreji ili neki drugi, su konvertirali u Kršćanstvo ili Islam u vremenima kada su različite imperije vladale ovim područjem u različitim vremenskim epohama. Činjenica da je palestinska familija muslimanska ne znači da ona u svojim korijenima nije starosjedilačka ili da je formirana u stranim arapskim ili turskim imperijama, što je uobičajena cionistička tvrdnja.
Palestinska zemlja je uvijek bila naseljena različitim etničkim i kulturnim grupama. Historijske činjenice nisu uspjele da afirmiraju tvrdnje o jednom potpunom protjerivanju čitavog jevrejskog naroda iz Svete zemlje prije 2000 godina. Dok su se pojedine migracije stanovništva odvijale u asirskom, babilonskom i perzijskom periodu, ipak je većina starosjedilačkog stanovništva u zemlji, koja odgovara današnjem Izraelu i Palestini, ostala na istom mjestu (Ibid, 2001. str. 22). Akademska istraživanja sugeriraju postepenu integraciju različitih naroda sve do potpunog ujedinjavanja pod asirskom vladavinom. Naselja iz metalnog doba, izdubljena u centralnom gorju Palestine, iz kojih se kasnije razvila izraelitska kraljevina, ne pokazuju nikakve dokaze dolaska strane osvajačke vojske koja je prognala svo domicilno stanovništvo da bi izgradila svoje vlastito kraljevstvo. Kontinuitet Kenaanitske kulture kroz vrijeme odbacuje etničko razdvajanje na ‘Kenaanite’ i ‘Izraelite’ (Ibid, 2001. str. 22).
Nakon što je Jeruzalem (Quds) porušen pod Rimljanima godine 70. a zatim ponovo nakon gušenja revolucije jevrejskog vođe Bar Kochba-a u 135. godini, Jevreji su uistinu bili protjerani iz područja Qudsa. To se, međutim, desilo samo u ovome području, i Jevreji nisu bili protjerani sa kompletnog područja Palestine. Neke jevrejske migracije su također bile dobrovoljne, u sklopu prirodnog procesa demografskih promjena koji se mogao očekivati u bilo kojoj zemlji širom zemaljske kugle.
Fizički povratak: relativno nov cilj
Centralna dogma cionizma jeste da Božji Tekstovi opravdavaju otimanje palestinske arapske zemlje i protjerivanje ne-jevrejskog stanovništva. Cionizam gleda na to kao daleko od obične otimačine, na takav postupak se gleda kao na prava koja su naslijeđena od predaka. Uspješno provedena cionistička propaganda ima za posljedicu ignorisanje činjenice da je želja za fizičkim povratkom vojnim sredstvima zapravo jedna relativno tek odnedavno prihvaćena ideja u jevrejskoj zajednici.
Cionizam dvadesetog stoljeća ima svoje korijene u sekularnom evropskom nacionalizmu. Tradicionalno, zato što je jevrejska zajednica uvijek smatrala Quds (Jeruzalem) i ‘Izrael’ dijelom ‘obećane zemlje’ u religijskom smislu, ovo je bio samo duhovni koncept. Niti Jevreji koji su živjeli na historijskom području Palestini, a ni Jevreji iz drugih područja svijeta se nisu ujedinili u velike skupine u pokušaju da osnuju pokret koji bi doveo sve Jevreje zajedno u Palestinu. Dok su se s jedne strane neke jevrejske zajednice, kao i druge manjinske skupine širom svijeta, suočavale sa proganjanjem, s druge strane su mnogi Jevreji živjeli udobno i na cijenjenim položajima kao građani različitih gradova i država širom svijeta, od Aleksandrije do Rima i Babilona. Potraga za mogućnošću osnivanja jevrejske države u Palestini nije bila na dnevnom redu Jevreja.
Tek kasne 1880. kada se počeo razvijati sekularni politički cionizam u Evropi, Američki Reformistički Jevreji (koji čine većinu jevrejske zajednice u SAD-u) su razmotrili koncept nezavisne jevrejske države kao pariranje ciljevima jevrejske svjetske misije. Prvi molitvenik Američkih Reformista je izbacio sadržaje koji govore o Jevrejima kao onima koji žive u egzilu, konkretne nade o vraćanju u domovinu i ponovnoj izgradnji hrama u Qudsu.
Kroz čitavu historiju judaizma, pa čak i u ranim godinama izraelske države, Jevreji su vjerovali da će se tek dolaskom Mesije, pred kraj svijeta, Jevreji okupiti zajedno u Qudsu. Svaki politički jevrejski pokret koji bi pokušao da ubrza ovaj momenat kroz ljudsko djelovanje, vojno ili na neki drugi način, bio bio smatran bogohulnim. I danas još uvijek postoje jevrejske religijske skupine, kao što je npr. Naturei Karta, koje kategorično odbacuju cionizam i kreiranje jevrejske države kao Bogom datog prava. Tek od 1967. i izraelske okupacije Starog Jerusalima (u tek jednoj mrvici historije Jevrejstva) su religijske skupine prihvatile i počele promovirati cionizam tako revnosno.
Knjiga- Palestina: od Sulejmana, a.s., do Intifade
Preveo Halil Senusija